هدف اصلی ادیومتری امپدانس تعیین وضعیت پرده تمپان و گوش میانی از طریق تمپانومتری است. هدف ثانویه این آزمایش ارزیابی مسیرهای رفلکس آکوستیک است که شامل اعصاب جمجمه (CN) VII و VIII و ساقه مغز شنوایی است. این آزمون را نمی توان برای ارزیابی مستقیم حساسیت شنوایی استفاده کرد، اگرچه نتایج در ارتباط با سایر معیارهای آستانه تفسیر می شوند.
درباره گوش میانی
گوش شما از سه قسمت گوش خارجی، میانی و داخلی تشکیل شده است. مشکل در گوش میانی باعث می شود صداها از گوش بیرونی به گوش داخلی و مغز شما خوب نرسد. شنوایی شناس شما ممکن است آزمایشاتی را انجام دهد تا بفهمد گوش میانی شما چقدر خوب کار می کند. این آزمایشات شامل:
- تمپانومتری
- آستانه رفلکس آکوستیک
- عملکرد شیپور استاش (Toynbee and Valsalva test)
- زوال رفلکس آکوستیک
دو آزمایش تمپانومتری و رفلکس آکوستیک متداول ترین تست ها هستند.
آزمایش گوش میانی به ویژه در کودکان 3 تا 5 ساله مهم است. احتمال کم شنوایی کودکان خردسال به دلیل مشکلات گوش میانی، مانند عفونت گوش، بیشتر است.
تمپانومتری
تمپانومتری بررسی می کند که پرده گوش شما چقدر خوب حرکت می کند. شنوایی شناس یک کاوشگر کوچک را که شبیه یک گوشی است، در هر گوش قرار می دهد. یک دستگاه کوچک متصل به پروب هوا را به داخل گوش شما فشار می دهد. فردی که شما را آزمایش می کند نموداری را روی دستگاه می بیند که تمپانوگرام نامیده می شود. تنها کاری که باید انجام دهید این است که آرام بنشینید.
شکل نمودار به شنوایی شناس درباره نحوه حرکت پرده گوش شما می گوید. این نشان می دهد که آیا پرده گوش شما به درستی حرکت می کند، خیلی سفت است، بیش از حد حرکت می کند یا سوراخی در آن وجود دارد. این می تواند به شنوایی شناس کمک کند تا بفهمد که آیا مایع گوش میانی، سوراخ در پرده گوش، یا موم در مجرای گوش شما وجود دارد یا خیر. این آزمایش می تواند به تشخیص عفونت گوش کودک کمک کند.
آستانه رفلکس آکوستیک
یک عضله کوچک در گوش میانی با شنیدن صدای بلند سفت می شود. این یک رفلکس آکوستیک است و بدون اینکه شما بدانید اتفاق می افتد. میزان بلندی صدا قبل از وقوع این رفلکس می تواند چیزهای زیادی در مورد شنوایی شما بگوید. اگر کم شنوایی شما خیلی بد باشد، ممکن است حتی رفلکس هم نداشته باشید.
این آزمایش مانند تمپانومتری است. صداها از طریق یک کاوشگر در گوش شما می آیند. دستگاهی رفلکس شما را ضبط می کند.